ในปี ค.ศ. 1991 ฤดูใบไม้ผลิ ในชั้นประถม ทากากิ ได้พบกับ อาคาริ และสนิทสนมกัน ทั้งสองเป็นเหมือนกันที่โดดเดี่ยว และมีความรู้สึกอ่อนโยนที่ถ่ายทอดถึงกันได้ทีละน้อย แต่แล้วหลังจากสำเร็จการศึกษา อาคาริก็ย้ายบ้านออกไป ทุกครั้งที่ได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย ก็รู้สึกเหมือนถูกดึงดูดเข้าหากัน แน่นอนว่ารู้สึกได้ว่าพวกเขายังคงเชื่อมโยงกันอยู่ ในคืนหนึ่งของฤดูหนาว ชั้นมัธยมต้น ทากากิและอาคาริได้กลับมาพบกันอีกครั้ง ภายใต้ต้นซากุระต้นเดียวที่ยืนอยู่กลางหิมะ พวกเขาสัญญาครั้งสุดท้าย ว่าจะพบกันอีกในวันที่ 26 มีนาคม ค.ศ. 2009 ขณะที่เวลาเคลื่อนผ่านไป ในปี ค.ศ. 2008 ทากากิ ผู้ที่ยังคงติดอยู่กับความสัมพันธ์อันยาวนานในอดีตกับหญิงสาวที่เขาผูกพันอย่างลึกซึ้ง ใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยว 30 ปี ก่อนเวลาที่ควรจะเป็น ทุกอย่างก็พังทลายลง และเขาก็ตระหนักได้ถึงสิ่งนี้ ในขณะนั้น ทิวทัศน์ที่กำลังจะจมหายไปในห้วงอดีต พร้อมกับความรู้สึกที่ลอยฟุ้งอยู่ในอก และการคาดหวังถึงอนาคตที่กำลังจะมาถึง ในทางกลับกัน อาคาริก็ใช้ชีวิตในแต่ละวันอย่างเงียบสงบ ไปพร้อมกับความทรงจำในวันวาน “อายุ 18 ปี” เป็นช่วงเวลาที่ทั้งสองคนเริ่มก้าวเดินด้วยความเร็วที่แตกต่างกันไป ระยะห่างและเวลาที่ไม่อาจมาบรรจบกันได้ นำมาสู่คำมั่นสัญญาแห่งโชคชะตาที่ยังคงดึงดูดผู้คน ทากากิ ปรารถนาที่จะให้คำพูดนั้นเข้าถึงใครสักคน สักวันหนึ่ง...เรื่องราวของคำสัญญาที่สำคัญ จางหายไป เงียบสงบ